کد مطلب:313588 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:172
مشهدی عباس، و ارادت به قمر بنی هاشم
حجةالاسلام والمسلمین سید محمدرضا حائری فحام در تاریخ آخر ساعات روز مبعث 1414 ه ق در منزل آیت الله العظمی سید محمدباقر طباطبائی سلطانی بروجردی اظهار داشتند:
شهید بزرگوار، آیت الله آقای سید ابوالحسن شمس آبادی «قدس سره»، در اصفهان بالای منبر فرمودند: شخصی در اصفهان بود به نام مشهدی عباس، معروف به عباس بی دین، كه هیچ یك از واجبات الهی را انجام نمی داد و فقط عشق و علاقه ای به حضرت ابوالفضل العباس قمر بنی هاشم علیه السلام داشت. وقتی كه با او درباره ی نماز و روزه و دیگر واجبات صحبت می شد، اصلا و ابدا توجه نمی كرد و گوشش به این حرف ها بدهكار نبود.
ولی به تشكیلات حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام علاقه داشت و خدمت می كرد، و از حضرت توقع هم داشت و می گفت بعد از مردن، باید مرا در حرم حضرت عباس علیه السلام دفن كنید تا مشمول عنایت ایشان شوم.
وی 3 الی 4 سال قبل از مرگش، از تمام گناهان توبه كرد و به ظاهر آدم خوبی شد. عده ای از اصفهان می خواستند برای زیارت به كربلا بروند، او نزد آنها آمده و گفت: مرا هم با خودتان ببرید. آنها نیز او را با خودشان بردند. وقتی كه به كربلا رسیدند، مشهدی عباس مریض شد و 3 روز تب كرد و سپس از دنیا رفت. رفقایش او را غسل و كفن كرده و آوردند در حرم طواف دادند. نخست بنا بود جنازه را به وادی السلام ببرند، اما تقدیر چیزی دیگر بود. چگونگی آنكه:
بعد از طواف، خادم ها هم آمدند و زیارتی مقابل جنازه اش خواندند. سپس یكی از خدام پرسید: كجا می خواهید دفنش كنید؟ گفتیم: بنا است او را در وادی السلام دفن كنیم. خادم گفت: من بروم از سید مرتضی كلیددار اجازه بگیرم كه او را در یك جایی
[ صفحه 410]
اطراف صحن دفن كنید. وقتی به كلیددار گفتند، وی گفت: در عتبه قبری هست، ببرید آنجا دفنش كنید و ما هم بردیم و آنجا دفنش كردیم.
شهید شمس آبادی در خاتمه اضافه كردند، كه مشهدی عباس را خود من نیز دیده بودم.
شهید بزرگوار، آیت الله آقای سید ابوالحسن شمس آبادی «قدس سره»، در اصفهان بالای منبر فرمودند: شخصی در اصفهان بود به نام مشهدی عباس، معروف به عباس بی دین، كه هیچ یك از واجبات الهی را انجام نمی داد و فقط عشق و علاقه ای به حضرت ابوالفضل العباس قمر بنی هاشم علیه السلام داشت. وقتی كه با او درباره ی نماز و روزه و دیگر واجبات صحبت می شد، اصلا و ابدا توجه نمی كرد و گوشش به این حرف ها بدهكار نبود.
ولی به تشكیلات حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام علاقه داشت و خدمت می كرد، و از حضرت توقع هم داشت و می گفت بعد از مردن، باید مرا در حرم حضرت عباس علیه السلام دفن كنید تا مشمول عنایت ایشان شوم.
وی 3 الی 4 سال قبل از مرگش، از تمام گناهان توبه كرد و به ظاهر آدم خوبی شد. عده ای از اصفهان می خواستند برای زیارت به كربلا بروند، او نزد آنها آمده و گفت: مرا هم با خودتان ببرید. آنها نیز او را با خودشان بردند. وقتی كه به كربلا رسیدند، مشهدی عباس مریض شد و 3 روز تب كرد و سپس از دنیا رفت. رفقایش او را غسل و كفن كرده و آوردند در حرم طواف دادند. نخست بنا بود جنازه را به وادی السلام ببرند، اما تقدیر چیزی دیگر بود. چگونگی آنكه:
بعد از طواف، خادم ها هم آمدند و زیارتی مقابل جنازه اش خواندند. سپس یكی از خدام پرسید: كجا می خواهید دفنش كنید؟ گفتیم: بنا است او را در وادی السلام دفن كنیم. خادم گفت: من بروم از سید مرتضی كلیددار اجازه بگیرم كه او را در یك جایی
[ صفحه 410]
اطراف صحن دفن كنید. وقتی به كلیددار گفتند، وی گفت: در عتبه قبری هست، ببرید آنجا دفنش كنید و ما هم بردیم و آنجا دفنش كردیم.
شهید شمس آبادی در خاتمه اضافه كردند، كه مشهدی عباس را خود من نیز دیده بودم.